Encoding inferential evidence for events in language: evidence from Turkish speaking children and adults

Abstract

Learning and communicating about events are fundamental aspects of an individual’s life. Yet, how people learn about events often vary with some events perceived in their entirety and others are inferred based on available evidence. Here we investigate how children and adults linguistically encode the sources of their event knowledge. We focus on Turkish – a language that obligatorily encodes sources of information for past events using two evidentiality markers. Children (4- to 5-year-olds and 6- to 7-year-olds) and adults watched and described events that they directly saw or inferred based on visual cues. The indirectness of the visual evidence giving rise to an inference was also manipulated. The results revealed that participants modified the evidential marking in their descriptions depending on (a) whether they saw or inferred the event and (b) the indirectness of the visual cues giving rise to an inference. There were no differences across age groups. These findings suggest that Turkishspeaking children and adults’ use of evidentiality markers in language are sensitive to the indirectness of the inferential evidence.

Olaylar hakkında bilgi edinmek ve bunlarla ilgili iletişim kurmak, insan yaşamının önemli bir parçasıdır. Ancak, insanların olaylar hakkındaki bilgileri hangi yoldan edindikleri olayların tamamına şahit olup olmadıklarına ya da mevcut kanıtlardan çıkarım yapmalarına bağlı olarak değişiklik gösterir. Bu çalışmada çocukların ve yetişkinlerin olaylar hakkındaki bilgileri nasıl edindiklerini dilsel olarak nasıl ifade ettikleri araştırılmıştır. Bunun için, iki kanıtsallık eki kullanılarak geçmiş olaylar için edinilen bilginin kaynağını belirtmenin dilbilgisi açısından zorunlu olduğu Türkçeye odaklanılmıştır. Anadili Türkçe olan çocuklar (4-5 yaşındakiler ve 6-7 yaşındakiler) ve yetişkinlerden, doğrudan gördükleri veya görsel ipuçlarına dayanarak çıkarım yapmak durumunda oldukları olayları izleyip gördüklerini anlatmaları istenmiştir. Araştırma sonucunda hem çocukların hem de yetişkinlerin (a) olayı görüp görmediklerine veya çıkarımlarına ve (b) bir çıkarıma yol açan görsel ipuçlarının dolaylılığına bağlı olarak anlatımlarındaki kanıtsallık eklerini değiştirdikleri bulunmuştur. Bu bulgular, Türkçe konuşan çocukların ve yetişkinlerin dilde kanıtsallık eklerini kullanmalarının onların çıkarımsal kanıtların dolaylılığına duyarlı olduğunu göstermiştir.