Historical process from past to present and the landscape characteristics of the Iranian gardens

Abstract

The history of Iranian gardens is regarded as the four thousand millennium B.C. The duration of establishing Iranian gardens is observable in semiotics and turneries of Persepolis. The ancient Persian prophet paid special attention to agriculture and gardening. We read that Zoroaster tells Ahura Mazda in Avesta verse 33rd: "who is the fourth person that gets to the top rank? Ahura Mazda replies, "The one who grows the most wheat and vegetables, and plants the most trees, the one who dips the ground and dries the soil (marsh) and cultivate it". (AhouraMazda 1500Bc) Iranian gardens always have been one of the most significant examples of Iranian art, science and taste. They are mentioned in most sources that aim to introduce and describe the cities of Iran. The Islamic world has adopted the traditional gardening practices of Iranians. In some of these gardening practices, the garden is a container and the buildings are located in the middle of the complex. Gardens are surrounded by historical monuments like pavilions. Also, urban open spaces have been used to establish gardens. Gardens have been used as recreational areas, as well as a place for social interactions since the Safavid era began. Such gardens can be found in different regions of Iran, including Birjand, from the east to Afghanistan, from the south to Nehbandan and Kerman, and from the west to the cities of Ferdows and Tabas, which has a desert and a semidesert climate. (Bambang S., Budi, S., & Hermin, W. 2012) In Iranian gardening, water defines the geometric divisions of the garden. The unique feature of Iranian gardening is building river-like streams of water in the heart of desert. Iranians were using natural springs or subterranean bodies of water, Qanat, for this purpose. Qanat is an underground sloping channel. Utilizing subterranean bodies of water which is one of the Iranian innovations to address water scarcity and perform agriculture in dry areas.

İran bahçelerinin tarihi dört bin yıl olarak bilinmektedir. İran bahçelerinin yapılış süresi, Persepolis'in semiyotik ve turneryalarında gözlemlenebilir. Eski Pers peygamberi tarım ve bahçecilik için özel bir önem vermiştir; Zerdüştçü, Avesta'daki Ahura Mazda'ya 33. ayetinde şunları söylemektedir: "en üst mertebeye çıkan dördüncü kişi kimdir? Ahura Mazda, en fazla buğday, sebze, ağaç ve bitki yetiştiren kişi, aynı zamanda yere çöken ve toprağı verimli hale getiren kişidir. (AhouraMazda 1500Bc) İran bahçeleri her zaman İran sanatı, bilimi ve zevkinin en önemli örneklerinden biridir. Bu bahçelerin İran şehirlerini tanıtmayı amaçladıkları birçok kaynakta vurgulanmaktadır. İslam dünyası, İranlıların geleneksel bahçe uygulamalarını benimsemiştir. Bu bahçe uygulamalarının bazılarında bahçe bir konteynırdır ve binalar kompleksin ortasında bulunmaktadır. Bir başka deyişle, bahçeler konak tarafından çevrelenen anıtlarla çevrilidir. Ayrıca, bahçe yapmak için kentsel açık alanlar kullanılmıştır. Safavıt dönemi başladığından beri bahçeler rekreasyon alanı olarak veya sosyal etkileşimler için kullanılmıştır. Bu bahçeler Birjand, doğudan Afganistan'a, güneyden Nehbandan ve Kerman'a, batıdan Ferdows ve Tabas şehirlerine kadar İran'ın değişik bölgelerinde bulunabilir. Bu şehirler genellikle çöl veya yarı çöl iklimine sahip olan bölgelerdir. (Bambang, S., Budi, S., & Hermin, W. 2012) İran bahçelerinde su, bahçenin geometrik bölümlerini tanımlar. İran bahçeciliğinin eşsiz özelliği, çölün kalbinde nehir benzeri su akıntıları inşa etmektir. İranlılar bu amaçla doğal yaylar veya yeraltı su kuatları Qanat kullanıyorlardı. Qanat yer altı eğimli bir kanaldır. Su altındaki bünyelerden faydalanmak, su kıtlığını gidermek ve kuru alanlarda tarım yapmak, İran'ın yeniliklerinden biridir. İslam öncesi kraliyet festivallerini gerçekleştirmek için görkemli ve güzel mekanlar oluşturmak, İranlılar için bahçe ve köşk inşa etmenin ana amacıydı. Hatta İran halıları tamamen bahçeler, çiçekler ve ağaçlara dayalı olarak tasarlanmıştır. Bu arzunun bir göstergesi olarak İranlılar da bu güzelliği ve zarif tasarımları köşklerin çizimlerinde kullanarak takdir etmişlerdir.