The relationship between parental acceptance-rejection, marital satisfaction and rejection sensitivity in Turkish newlyweds: A dyadic mediation analysis

Abstract

This research examined the dyadic relationships between remembered parental acceptance- rejection and marital satisfaction of Turkish and Turkish Cypriot newlyweds with the mediating mechanism of rejection sensitivity. The study's sample consisted of 111 heterosexual spouses (111 wives and 111 husbands; age range from 21 to 53 years) who have been married for at most 5 years. Both wives and husbands completed all questionnaires: Adult Parental Acceptance-Rejection Questionnaire Short Form (both the mother and the father form; Rohner, 2005), Adult Rejection Sensitivity Questionnaire (Berenson et al., 2009) Satisfaction Level Sub-scale of Investment Model Scale (Rusbult et al., 1998) and demographic information form. The Actor-Partner Interdependence Model (APIM) and APIM Mediation Model (APIMeM) analyses were conducted. Results indicated statistically significant relationship between husbands' maternal acceptance and their own marital satisfaction (direct actor effect, husbands) and between husbands' maternal acceptance and their wives' marital satisfaction (direct partner effect, husbands to wives). Wives' maternal acceptance as well as paternal acceptance had positive indirect effects on wives' marital satisfaction through wives' rejection sensitivity (indirect actor effects, wives). Similarly, husbands' maternal and paternal acceptance had positive indirect effects on husbands' marital satisfaction through husbands' rejection sensitivity (indirect actor effects, husbands). The implications of these findings are discussed in relation to previous literature and Parental Acceptance-Rejection Theory (Rohner, 1986), Family System Theory (Bowen, 1978) and Rejection Sensitivity Model (Downey & Feldman, 1996). Clinical implications of these dyadic findings are discussed.

Bu araştırmada Türk ve Kıbrıslı Türk yeni evlilerin hatırlanan ebeveyn kabul-reddi ve evlilik doyumu arasındaki ilişkide, reddedilme duyarlılığının aracı mekanizması aktör partner ilişkilerine bakarak incelenmiştir. Araştırmanın örneklemini en fazla 5 yıldır evli olan 111 heteroseksüel eş (111 kadın ve 111 erkek; yaş aralığı 23 – 54 yıl) oluşturdu. Hem kadınlar hem de erkekler araştırmanın bütün anketlerini tamamladı: Yetişkin Ebeveyn Kabul-Red Ölçeği Kısa Formu (anne ve baba formları; Rohner, 2005), Yetişkin Reddedilme Duyarlılığı Ölçeği (Berenson ve ark., 2009) Yatırım Modeli Ölçeğinin İlişki Doyumu Düzeyi Alt Ölçeği (Rusbult ve ark., 1998) ve demografik bilgi formu. Aktör-Partner Karşılıklı Bağımlılık Modeli (APIM) ve APIM Aracılık Modeli (APIMeM) analizleri yapılmıştır. Sonuçlar, erkeklerin anne kabulü ile kendi evlilik tatmini arasında (doğrudan aktör etkisi, erkekler) ve erkeklerin anne kabulü ile kadınların evlilik doyumu arasında (erkekten kadına doğrudan partner etkisi) istatistiksel olarak anlamlı bir pozitif ilişki olduğunu göstermektedir. Kadınların hem anne hem de baba kabulü, kadınların kendi reddedilme duyarlılığı yoluyla, kendi evlilik doyumları üzerinde olumlu dolaylı bir etkiye sahipti (dolaylı aktör etkileri, kadınlar). Benzer şekilde, erkeklerin hem anne hem de baba kabulü, erkeklerin kendi reddedilme duyarlılığı yoluyla, kendi evlilik doyumları üzerinde olumlu dolaylı bir etkiye sahipti (dolaylı aktör etkileri, erkekler). Bu bulguların sonuçları, önceki literatür ve Ebeveyn Kabul-Red Kuramı (Rohner, 1986), Aile Sistemleri Teorisi (Bowen, 1978) ve Reddetme Duyarlılığı Modeli (Downey ve Feldman, 1996) ışığında tartışılmıştır. Bu çift analizi bulgularının klinik çıkarımları da tartışılmıştır.