The effects of marital satisfaction on coparenting in Turkish families: A dyadic perspective

Abstract

Coparenting is an executive relationship in a family and refers to how parents interact with each other regarding child-rearing issues. Coparenting relationship is associated with many factors in family system including child and parent characteristics; parent and child adjustment; and relationships such as marital relationship. Dyadic-level overall interparental relationship is one of the most important factors in terms of quality of coparenting relationship (Kitzmann, 2000). Therefore, it is important to examine the association between marital and coparenting relationship. Although there are many studies that shows the association between marital and coparenting relationship, these are different concepts. According to family systems theory (Minuchin, 1985; Minuchin, 1974), it can be concluded that coparenting is an executive subsystem and interconnected with marital subsystem. However, less is known about the association between marital and coparenting relationship in Turkish families. Therefore, current study aimed to investigate the effects of marital satisfaction on coparenting relationship from a dyadic perspective in Turkish families with preschool age children. The participants comprised 249 married co-parent dyads (249 mothers and 249 fathers) having a child between the ages of 3 and 7 (M =56.96, SD =15.16). Both parents reported their marital satisfaction on Couples Satisfaction Index (Funk & Rogge, 2007) and coparenting relationship as three dimensions (cooperation, conflict and triangulation) on Coparenting Inventory for Parents with Preschoolers (CI-PA) (Pinquart & Teubert, 2015). Three different the actor–partner interdependence model (APIM) including marital satisfaction and coparenting cooperation; marital satisfaction and coparenting conflict; and marital satisfaction and coparenting triangulation were conducted to clarify the interdependence between partners and to test for possible actor and partner effects (Cook & Kenny, 2005). Results from actor partner interdependence models revealed that (1) marital satisfaction influenced coparenting cooperation positively for both parents (actor effect). Also, father's marital satisfaction had a positive effect on mother's coparenting cooperation (partner effect from father to mother). (2) marital satisfaction influenced coparenting conflict negatively for both parents (actor effect). (3) marital satisfaction influenced coparenting triangulation negatively for both parents (actor effect). Also, father's marital satisfaction had a negative effect on mother's coparenting triangulation (partner effect from father to mother). Finding actor and partner effect on these associations was consistent with both Family System Theory (Minuchin, 1988) and previous works. Clinical implications were discussed.

Ortak ebeveynlik, ebeveynlerin çocuk yetiştirme konusunda nasıl etkileşimde olduklarını içeren yönetsel bir ilişki türüdür. Ortak ebeveynlik, aile sistemi içerisinde çocuk ve ebeveyn özellikleri, ebeveyn ve çocuk uyum problemleri ve evlilik ilişkisi gibi bir çok kavram ile ilişkilidir. Kaliteli bir ortak ebeveynlik ilişkisi için en önemli parçalardan biri çift düzeyinde anne baba arasındaki ikili ilişkidir (Kitzmann, 2000). Dolayısıyla evlilik ilişkisi ile ortak ebeveynlik arasındaki bağlantıyı araştırmak önemlidir. Mevcut araştırmalar evlilik ilişkisi ve ortak ebeveynlik ilişkisi arasında bağlantı olduğunu göstermesine ragmen, bu kavramların birbirinden farklı olduğu vurgulanmıştır. Aile sistemleri teorisine (Minuchin, 1985; Minuchin, 1974) göre, ortak ebeveynlik yönetsel bir alt sistemdir ve evlilik ilişkisi alt sistemi ile birbirine bağlıdırlar. Tüm bu bilgilere ragmen, Türk ailelerinde evlilik ilişkisi ve ortak ebeveynlik arasındaki ilişkiye dair çok az şey bilinmektedir. Buradan yola çıkarak, bu araştırmanın amacı okul öncesi çağda çocuğu olan Türkiye'deki ailelerde evlilik memnuniyetinin ortak ebeveynlik ilişkisine etkisini çift perspektifi ile araştırmaktır. Araştırmanın örneklemini 3 ve 7 yaş arasında (M =56.96, SD =15.16) çocuk sahibi olan 249 evli çift (249 anne, 249 baba) oluşturmaktadır. Hem anne hem de babalar evlilik memnuniyetlerini ve 3 boyutlu (iş birliği, çatışma, üçgenleşme) ortak ebeveynlik ilişkilerini değerlendirmişlerdir. Üç farklı Aktör Partner Karşılıklı Bağımlılık Modeli (APKM) yürütülerek eşler arasındaki karşılıklı bağlılık ve olası aktör ve partner etkiler test edilmiştir (Cook & Kenny, 2005). Aktör Partner Karşılıklı Bağımlılık Modeli (APKM) sonuçlarına göre (1) her iki ebeveyn için evlilik memnuniyeti ortak ebeveynliğin iş birliği boyutunu olumlu yönde etkilemektedir (aktör etkisi). Buna ek olarak, babaların evlilik memnuniyetinin annelerin ortak ebeveynliklerinin iş birliği boyutu üzerinde olumlu etkisi vardır (partner etkisi) (2) her iki ebeveyn için evlilik memnuniyeti ortak ebeveynliğin çatışma boyutunu olumsuz yönde etkilemektedir (aktör etkisi) (3) her iki ebeveyn için evlilik memnuniyeti ortak ebeveynliğin üçgenleşme boyutunu olumsuz yönde etkilemektedir (aktör etkisi). Buna ek olarak, babaların evlilik memnuniyetinin annelerin ortak ebeveynliklerinin üçgenleşme boyutu üzerinde olumsuz etkisi vardır (partner etkisi).