Ertem, Pelin2024-08-302024-08-30https://discover.ozyegin.edu.tr/iii/encore/record/C__Rb6547149https://hdl.handle.net/10679/10220https://tez.yok.gov.tr/Coparenting relations are a crucial component of family functioning, and cooperation of parents in child related issues have been highlighted as a protective factor for family cohesion especially when parents are in distress. This research explored the relationships between general psychological distress and coparenting dimensions of cooperation, conflict, and triangulation through the mediating role of couple satisfaction on a dyadic level among Turkish parents with young children. The sample was composed of 184 heterosexual parents (184 mothers, 184 fathers, age range from 25 to 57 years) married for 10 years on average. Parents completed demographic information form, Depression Stress Anxiety Scale, Couple Satisfaction Index, and Coparenting Inventory for Parents with Preschoolers. Results of the Actor-Partner Interdependence Model (APIM) and APIM Mediation Model (APIMeM) analyses demonstrated statistically significant relationships between mothers' and fathers' psychological distress and all three of their own coparenting dimensions (direct actor effects) and between mothers' psychological distress and fathers' coparenting cooperation (direct partner effect, mothers to fathers). Mothers' and fathers' psychological distress had significant indirect effects on all three of their own coparenting dimensions through their own couple satisfaction (indirect actor effects). Furthermore, fathers' psychological distress had significant indirect effects on all three dimensions of mothers' coparenting through mothers' couple satisfaction, plus on mothers' coparenting triangulation through fathers' couple satisfaction (indirect partner effects, fathers to mothers). Findings of this study were in line with Family System Theory and prior research. Clinical implications are discussed.Anne-babaların ortak ebeveynlik ilişkileri, aile işleyişinin çok önemli bir bileşenidir. Ebeveynler psikolojik sıkıntıdayken, anne-babanın çocukla ilgili konularda işbirliğinin aile uyumu için koruyucu bir faktör olduğu özellikle vurgulanmıştır (Margolin ve ark., 2001). Bu araştırma, küçük çocuklu Türk ebeveynlerde genel psikolojik sıkıntı ile ortak ebeveynlik boyutları (işbirliği, çatışma, üçgenleme) arasındaki diyadik ilişkileri, ilişki doyumunun rolü aracılığıyla araştırmıştır. Araştırmanın örneklemini ortalama 10 yıldır evli olan 184 anne ve baba (yaş aralığı 25-57) oluşturmuştur. Anne ve babalar: demografik bilgi formu, Depresyon Stres Kaygı Ölçeği, İlişki Doyum İndeksi, ve Okul Öncesi Çocuklu Ebeveynler için Ortak Ebeveynlik Envanterini yanıtlamıştır. Aktör-Partner Karşılıklı Bağımlılık Modeli (APIM) ve APIM Aracılık Modeli (APIMeM) analizlerinin sonuçları, annelerin ve babaların psikolojik sıkıntıları ile kendi ortak ebeveynlik boyutlarının hepsi arasında (doğrudan aktör etkileri) ve annelerin psikolojik sıkıntıları ile babaların ortak ebeveynlik işbirliği (anneden babaya doğrudan partner etkisi) arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişkiler olduğunu göstermiştir. Annelerin ve babaların psikolojik sıkıntılarının, kendi ilişki doyumları aracılığıyla, kendi ortak ebeveynlik boyutlarının hepsi üzerinde de istatistiksel olarak anlamlı etkileri bulunmuştur (dolaylı aktör etkileri). Ayrıca, babaların psikolojik sıkıntılarının annelerin ilişki doyumu aracılığıyla annelerin ortak ebeveynliğinin üç boyutu üzerinde, ve ek olarak babaların ilişki doyumu aracılığıyla annelerin ortak ebeveynlik üçgenlemesi üzerinde de anlamlı etkileri bulunmuştur (babalardan annelere dolaylı partner etkileri). Bu çalışmanın bulguları, Aile Sistemi Teorisi ile uyumludur ve önceki araştırmaları gözeterek incelenmiştir. Klinik çıkarımlar tartışılmıştır.engrestrictedAccessMaster's thesisGürmen, Münevver SelengaParent and childFamiliesParentingPsychological aspectsCouplesFamily relationshipsMother and childFather and childPsychologyMan-woman relationships6547149