The contributions of child temperament, parenting stress, and bedtime rountines to children's sleep behaviors during the Covid-19 pandemic

Abstract

The current study examined the direct and indirect contributions of children’s temperament (reactivity, persistence, and rhythmicity), parenting stress, and bedtime routines to Turkish children’s sleep behaviors during the COVID-19 pandemic. Furthermore, this study also examined the moderating role of parenting stress between children’s temperament and bedtime routines. The sample was 313 mothers of children between 16 and 84 months (M = 52.42, SD= 12.36). Mothers reported their children’s sleep behaviors, children’s bedtime routines, parenting stress, and children’s temperament. Multivariate path analyses were run to test the direct, indirect, and moderating effects. Results indicated that parenting stress was negatively related to children’s sleep behaviors. Further, it was found that consistency of bedtime routine environments was positively associated with children’s sleep behaviors. For the indirect associations, children’s temperament (rhythmicity and reactivity) was indirectly associated with children’s sleep behaviors via consistency of bedtime routines. For moderating effects, parenting stress moderated the association between persistence and consistency of bedtime routine behaviors. In detail, persistence served as a protector factor for the consistent bedtime routine behaviors in the existence of parenting stress. Findings underline the importance of child temperament, parenting stress, and bedtime routines for children’s sleep behaviors. The implications of the findings are discussed in the light of previous research and the bioecological model of human development (Bronfenberenner & Morris, 2007) in considering their functioning during the COVID-19 pandemic.

Mevcut çalışma, çocukların mizacının (tepkisellik, sebatkârlık ve ritmiklik), ebeveynlik stresinin ve yatma zamanı rutinlerinin COVID-19 salgını sırasında Türk çocuklarının uyku davranışlarına doğrudan ve dolaylı katkılarını incelemiştir. Bunun yanında, bu çalışma ebeveynlik stresinin çocukların mizaçları ve yatma zamanı rutinleri arasındaki düzenleyici rolünü de incelemiştir. Örneklem, 16 ila 84 ay arasında çocuğu olan 313 anneden oluşmuştur (Ort. = 52.42, SS= 12.36). Anneler, çocuklarının uyku davranışlarını, çocukların uyku rutinlerini, ebeveynlik stresini ve çocukların mizacını değerlendirmişlerdir. Doğrudan, dolaylı ve etkileşimsel etkileri test etmek için çok değişkenli yol analizleri yapılmıştır. Sonuçlar, ebeveynlik stresinin çocukların uyku davranışlarıyla olumsuz ilişkili olduğunu göstermiştir. Ayrıca, yatma zamanı rutin ortamlarının tutarlılığının, çocukların uyku davranışları ile pozitif olarak ilişkili olduğu bulunmuştur. Dolaylı ilişkilerde, çocukların mizacının (ritmiklik ve tepkisellik), yatma zamanı rutinlerinin tutarlılığı yoluyla çocukların uyku davranışlarıyla dolaylı olarak ilişkili olduğu görülmüştür. Denetleyici etkilerde, ebeveynlik stresinin yatmadan önce rutin davranışların tutarlılığı ve sebatkârlık arasındaki ilişkiyi denetlediği görülmüştür. Detaylı olarak, sebatkârlık, ebeveynlik stresinin varlığında tutarlı yatma zamanı rutin davranışları için bir koruyucu faktör olarak hizmet etmiştir. Bulgular, çocukların uyku davranışları için çocuk mizacının, ebeveynlik stresinin ve yatma zamanı rutinlerinin önemini vurgulamaktadır. Sonuçlar önceki araştırmaların ve insan gelişiminin Biyoekolojik m-Modelinin (Bronfenberenner & Morris, 2007) ışığında, COVID-19 salgını sırasındaki işlevleri göz önünde bulundurularak tartışılmıştır.