Children's emotion regulation in family context : contributions of coparenting and parents' self-compassion

Abstract

The purpose of the current study was to examine the dyadic relationship between parents' self-compassion and children's emotion regulation in early childhood, with a specific focus on the mediating role of the coparenting relationship (cooperation, conflict, and triangulation). The sample of this study consisted of 361 parental dyads (361 mothers and 361 fathers) who had at least one child between 29 and 118 months (M = 70.15, SD = 18.08). Both parents reported their level of self-compassion, the coparenting quality, and their child's emotion regulation. The Actor–Partner Interdependence Model (APIM) and Actor–Partner Interdependence Mediation Model (APIMeM) analyses were conducted. APIM results showed a significant and positive relationship between parents' self-compassion and their report of child emotion regulation. In partner effects, only fathers' self-compassion was significantly and positively associated with mother-reported child emotion regulation. Additionally, both parents' self-compassion was associated with higher quality of coparenting relationship (higher cooperation, and lower conflict and triangulation) reported by themselves and their partner. However, fathers' self-compassion was not significantly associated with mothers' cooperation. Also, fathers' cooperation mediated the relationship between mothers' self-compassion and father-reported child emotion regulation, as well as the relationship between fathers' self-compassion and report of child emotion regulation. Additionally, mothers' conflict mediated the relationship between their self-compassion and father-report of child emotion regulation, as well as the relationship between fathers' self-compassion and mother-reported child emotion regulation. Implications of the findings, limitations, and future directions were discussed.Bu çalışmanın amacı, ebeveynlerin öz-şefkati ile erken çocukluk dönemindeki çocukların duygu düzenlemesi arasındaki ilişkide, ortak ebeveynlik ilişkisinin aracı rolünü (işbirliği, çatışma ve üçgenleşme) aktör-partner ilişkilerine bakarak incelemektir. Bu araştırmanın örneklemini 29-118 aylık (M=70.15, SD=18.08) çocuğu olan 361 ebeveyn ikilisi (361 anne ve 361 baba) oluşturmuştur. Her iki ebeveyn de öz-şefkat düzeylerini, ortak ebeveynlik kalitesini ve çocuğun duygu düzenlemesini bildirdiler. Aktör-Partner Karşılıklı Bağımlılık Modeli (APIM) ve Aktör-Partner Karşılıklı Bağımlılık Aracılık Modeli (APIMeM) analizleri yapıldı. APIM sonuçları, her iki ebeveynin öz-şefkati ile kendilerinin bildirdikleri çocuğun duygu düzenlemesi arasında anlamlı ve pozitif bir ilişki olduğunu gösterdi. Partner etkisininde de, yalnızca babaların öz-şefkati, anne tarafından bildirilen çocuğun duygu düzenlemesi ile anlamlı ve pozitif bir şekilde ilişkiliydi. Ek olarak, her iki ebeveynin de öz-şefkatinin, kendileri ve eşleri tarafından bildirilen daha kaliteli ortak ebeveynlik ilişkisi (daha yüksek işbirliği ve daha düşük çatışma ve üçgenleşme) ile ilişkili olduğu bulundu. Ancak babaların öz-şefkatinin, annelerin işbirliği ile anlamlı bir şekilde ilişkili olmadığı bulundu. Ayrıca, babaların işbirliği, annelerin öz-şefkati ile babanın bildirdiği çocuğun duygu düzenlemesi arasındaki ilişkiye ve ayrıca babaların öz-şefkati ile babanın bildirdiği çocuğun duygu düzenlemesi arasındaki ilişkiye aracılık etmiştir. Ek olarak, annelerin çatışması, kendilerinin öz-şefkati ile baba tarafından bildirilen çocuğun duygu düzenlemesi arasındaki ilişkiye ve ayrıca babaların öz-şefkati ile anne tarafından bildirilen çocuğun duygu düzenlemesi arasındaki ilişkiye aracılık etmiştir. Bulguların çıkarımları, sınırlamalar ve gelecekteki yönelimler tartışılmıştır.